1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1129
Okunma
Hikayesi o kadar uzun ki.. Hep özlemleri olan bir çocuk.. Yazacakları bitmeyecek ve söyleyecekelri de.. Ama hiç bir zaman söyleyemeyecek bir çocuk...
Kucağındayken dünyalar benim olurdu,
Minicik yüreğim yüreğinde yok olurdu..
Ellerim, minicik ellerim ellerine hapsolduğunda,
Parmaklarımı acıttığında
Yüreğim erirdi babacığım..
Mutluluk buydu belki…
Neden bıraktın ellerimi?
Büyüdüler diye mi?
Keşke hiç büyümeselerdi?
Keşke yüreğimde hiç büyümeseydi..
Sevginden başka Sevgi tanımasaydım..
O zaman bırakır mıydın yine ellerimi
Babacığım?
Ne oldu da ayrıldık?
Kim ayırdı parmaklarımızı?
Soramadım bunu kendime hiç..
Sormak istediğimde Sen olmadın..
Olduğunda ben soramadım..
Soramadım babacığım…
(Sekiz-Mayıs-2011*20:50)
Nevin Akbulut
5.0
100% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz