Yağmur suyu içmeye meyilliyim
Avuçlarım ölüyor
Masallara inandım
Ve içindeki bazı kelimeler çok hırpaladı beni

Uzak mitolojik bir hikâyeye göçümü istirham ediyorum
Dilekçem kabul görmüyor üçüncü kat semada
Kendime uydurduğum kahraman masalı
Çoktandır yitirdi aklını
Ayaklarım topraklı
Saçlarım rüzgârlı
Dilim ah’lı
Anlatmak istiyorum
Ağzım yanıyor

Soğusun diye hem kalbim, hem dilim biraz daha susuyorum
Böyle bir hikâyeye nasıl devam edebilirim bilmiyorum
Bilmediklerimin köprüsünden atıyorum kendimi
Düştüğüm yer yine cennet değil
Bir bilinmezlik

Sökülen kaldırım taşlarının yerindeki
Kalbimi hatırlıyorum
Yerine yenisini bulamayacağım her şey
Eskitiyor beni

Beklediklerimin saçmalığı beynimi uğuldatıyor
Hiçbir zamana denk gelememiş bir güneşi uğurluyorum akşamları
Gök kızılına rastlasam, kırmızıya denk gelmiş olacağım
Ama söküyorum bazı harfleri beynimin içinden
İçimden geçmeyen şeylerin varlığı çarpıyor beni
Hepimiz biraz yarım doğmuş çocuklarız
Üstelik tüm ömür boyunca da tamamlanamıyoruz
Yarının eksikliği, yaradılışımızın ezgisinde saklı
Acıklı bir hüzne sahiplik ediyor ellerimiz
Ellerim çok tozlu
Rafları anımsıyorum
Yüzyıllardır okunmayan kitaplar var arasında
Dudaklarımdaki notalar kırık
Nokta hiç yerli yerine konulamamış
Kendimi imlâ hatası olarak görüyorum
Üzülmüyorum, varlığımın olmadığı bir hayat üzemiyor beni
Daha çok sokaklarla konuşuyorum
Ezik bir kaldırım taşının anıları ağrıtıyor omuzlarımı
Başka bir otobüse binip, ters yöne gitmek istiyorum
Yapabildiğim ya da yapamadıklarım bu
Yapabilseydim eğer, yapabilmiş olacaktım
Bazı şarkıları büyütüp, çerçeveletip duvara asmak istiyorum
Ölüleri anımsatıyor bazı acılar
Ölüler bizden bir mucizeyi beklerken
Benim mucizem uçuk sarı bir kedinin uyuduğu mezarlık
Kenarları kırmızı uçuk bir kalemle çizilmiş hikâye
Etrafı mutlu
Sadece bu kadar

Üç Mayıs İki Bin On Altı 15 30
Nevin Akbulut