Yaşamanın provası yapılıyor da yaşanmıyor
Yarım bırakılmış bir puro
Peçeteye sarılmış gözyaşları
Yanaklar belki de biraz bunun için yaratılmış
Ve çokça hüzün yaşatılmış
Başka hangi bir yer saklayabilir ki gözyaşlarını
Üstelik soğuktan donarken
Ama yanaklarımda
Başka birinin gözyaşlarına bile yer vardı
O kadar büyüktüler
Ve en erken zamanda devamını getirmeye niyetlenirken her şeyi
Yarımdan öteye gidememek
Yine yarım şiirler yazmaya devam edeceğim
Kedileri büsbütün seveceğim

İnsanın bazı gecelerde
Kendi hüznünden de ayağının kayıp düştüğü oluyor
Boğulmanın iki türlüsü
Boğazıma sarılan başka bir elden fazlası
Kendi elimin yarımlığı, yetememezliği
Bir sürü söz yapıştı
Uzun yıllar saklayıp, büyüttüğüm o düğümü
Dün gece bir jilet kesti
Etrafa bir sürü hayal kırıklığı fışkırdı
Büyüttüğümden fazlaydı
Küçülttüğümden de çoktu
Boğazım küçücüktü
Boğuluyordum da batıp gidemiyordum
Karanlık dehlizlere

Gündüz hayallerim dalga geçiyor
Bodrum kat balkonuna çıkıp
Ayaklarını sarkıtıp
Çekirdek çitliyor
Sanki balkon varmış gibi
Sanki balkonun demir korkulukları varmış gibi
Birçok şeylerin korkunç olduğu doğruydu
Ama korkuluk yoktu işte
Hayal hayalliğini yapıyordu yine

İnanmak için biraz daha dokunaklı şeyler olması lazım
Dokunup, acıtması gibi

Yüreğimdeki kırıkların çöplerini bile atmaya kıyamadım
Sakladım içimde
İçim biraz çürümüşlük kokuyor
Yavan sevgilerle avunamayacak kadar gerçek hayallerim
Elimin ayağımın birbirine dolaşacağı şeyler olmadı
Ellerimi unuttuğum oldu ama
Ayaklarımın da varlıklarını
Korkunçtu, hüzünlüydü, zavallıydı
Daha çok kışlara denk geldi
Gözyaşlarımın sonsuzluğuna ve buz kesen şeylerin kırılmalarına
Kesti, şekiller o kadar da güzel değildi üstelik
Yine anlam yüklenebilirdi
Bir salyangozun içten içe erimesi gibi
İçimde saklıyordum erittiklerimi

On Beş Ocak İki Bin On Altı 14 00
Nevin Akbulut