Ne zaman özgür kalıp, uçsam göklere,
Kanatlarımda vuruluyorum.
Süzülsem bulutların arasına
Bulutlarımdan vuruluyorum.

Gecelerde kayıptayım, Beni bulamazsın.
Yüreğim buz kesti, ısıtamazsın.
Isıtmaya çalışırsan, Sen de donarsın.
Ben en çok bulutlarımdan vuruldum.

Ellerime sakın dokunma,
Sevdiğim dokundu onlara,
Parmaklarımda hala izi,
Dokunursan Sen de vurulursun.

İki dakika sonrasını hesap edemedim,
Edebiyata çalışan kafam, hesaplarına çalışmadı.
Kalabalık arasında sahte gülücüklü yüzler,
Gülüşlerimden vuruldum.

En çok Sen de yüzmek istedim,
Mavilerinde kaybolmak.
Hatta belki de yok olmak.
Kulaç attıkça, Denizlerimden vuruldum.

Güneşin belli belirsiz açtığı bir Gün’den,
Güneş’in bulutlar arasından sızıp, buruşturduğu yüzünden,
Sen’deki Ben den…
En çok da Güneş’imden vuruldum.


(OnBeş-Haziran-İkiBinOnBir*14:40)


Nevin Akbulut