Bu kadar yalanın içinde
Nasıl sevdim o gözlerini,
Bilmem, nasıl esir aldı gözlerin
Ruhumu, benliğimi, huzurumu…


Şimdi keşkelere sarıldım içimde ki seninle
Hani diyorum, hani bir zamanlar severdin beni
Ki bende, senden başka her şeye yabancıydım sevgili,
Neden bu yapmacık sevginle büyüttün içimde ki seni?


‘ruhum’ hatırlar mısın?
On beş ağustos iki bin dokuzu
Cumanın ertesinde bir gündü
Huzurum ermişti ta arşa,
Ellerim ellerinde büyürken,
O sahil nasılda çekiyordu sularını
Senin nazarından utanarak
Kolay mı?
Sen bakıyordun yeşil gözlerinle
Koca bir maviye ve büyüyordu huzur
Şehla bakışlarla saniye saniye…


Oysa şimdi zaman durdu
Küçülür oldu aşk denen huşu,
Kolay mı? Çekti gözlerini ruhumdan
Bir yabancı göz için vazgeçtin sevgilinin yolundan…


Yolun açık olsun demek isterdim
Lakin nefsim izin vermiyor
Evet, nefsime uyuyorum ‘olsun’
Aşk bir gün gelsin senide vursun…


Artık tüm beddualarım seninle sevgili
Aşk bir gün olsun ayrılmasın sol yanından
O kibrin, o nefsin, yok olsun bitsin
Ve bir gün ben düşeyim aklına,
Bir daha asla, çıkmamak şartıyla…


Yan sevgili yan sende yan,
Bir gün anlarsın benim için yanmanı istemediğimi,
İşte o gün ben derim ki; ‘Rabbim’ ben çok seviyorum seni,
Şükürler olsun ki, hiç terk eylemedi beni
Aşk denen sevgili…