Bulutlar da hasretine bel bağladı Sevgili!
Göçünün gölgesinde;kurak kaldı memleket...

Her mevsim ayaz...
Böğrümü yakmaya yeminli her gece !

/

Hatırlarım;
mayıstı... Dünyanın en güzel senfonisini aşk diye kulağıma takmıştın.

Mevsimi yakalamak adına, şarkı söylemek gerekiyordu... Söyledim !
Ama sen bana şarkı değil... Ninni söyledin !
Uyudum dizlerinde, aşkın gözlerinde...

/

Şimdilerde bir uyanışın vaveylası kandım...
Senden uzaklaşmak adına,hiç almadığım kadar yolu... Sırtıma aldım.

Gönlüm hiç olmadığı kadar afilli...
Ve bütün melekler,ismini kara listeye aldı Sevgili !

/

Ben ruhumdan sevmiştim seni oysa...
Kaderin,kabrimle cilveleşmesinde de sevecektim...

Mahşer çığlıkları tırmalarken ismimi,
senin adını işleyecektim ses tonuma...
Belki /sana haykırmaya doyamadığım/ aşkın sesinden tanırsın...
Tanırsın da;
yanına alırsın diye beni !

/

Ama sen...
Hikâyenin kahramanlarının yanında,
figüran gülümsemelere ve parasempatik gecelere kaldırdın duvağını!

Beyazlar yakıştı...
İkimize de !


Hüseyin Özkaymak