Kara/basan gecelerde
Talan edilmiş topraklarda
Aşka soyundum.

Dikiş tutmayan yaraların iniltileri
Yankılanırken dağlarda,
Sahipsiz kentlerin çıkmaz sokaklarında
Sokak kedilerinin ürkekliğiyle
Sensizliğime usulca sokuldum.

Karantinaya alınmış bedenim.
Kalabalığın ortasında bir Mevlevi yalnızlığı, benimki
Sen kudururken yüreğimin sahillerinde,
Kanadı kırık bir martı haykırır zincirlerimde.

Dokun/mayın bana!
Her gece içimde bir çocuk ölür.
Şark’ın terk edilmiş bir kentinde
Simsiyah bir lahitte gömülür.

Kaç ölüm ezberledi
Sensiz topraklarıma düşerken cemreler?
Çürümüş bir bedende can bulurken çıyanlar
Gülüşümü de öldürdü çocukluğuma kıyanlar.

Dipçik darbeleriyle çürüyen bu bedende
Çoğalırken sen;
Azalan güneş ışıklarını avuçlarıma saklıyorum.
Öylesine benliğimi ç/almışlar ki benden
Yitik çocukluğumu s/ayıklıyorum.

Ve sen güneş olup
Filizlerimi yeşertirken yeniden
Ömrüme muştulanan soluğunu
Göğ(s)ümde s/aklıyorum

(Necat USLU)