canı sağ duygularım
bahar dallarıyla durdu sevişmeye
nehir gibi uzandı yüzleri dağınık anılar
yalvaran dualardan uyandı
derin uçurumlara ruhlar






yılgın çocuk gözlerimde
ağlarken sevginin sarhoş çığlığı
bu şehirde karanlıklar
özlemleri kirletti
-durma zaman
hep ölü
hep acı
sevinçlerimin
heykelinde-





yarınlar gülüşleri olan içimi
tedirgin ederken
kör umutları
nakış gibi aynalara
noktaladı
düştü
eşkiya akşamlardan cemreler
hüznün kızıl yaprağına
dilimin ucunda sıcak türkülerimin
zehri dilleşti
resmini çizdiğim
coğrafyada







yorgun iklimlerle
savurdum saçlarımı güneşe
hafiften çatlamış dudaklarım
ve soluğu kesilmiş canımla
kuytularda bulutlar gibi izini sürerken
gizini paylaştım
tenimin fırtınalarında
-durma zaman
hep ölü
hep acı
sevinçlerimin
heykelinde-





gölgen ulurken düş bahçelerinde
kıvrıldı yüreğim yüreğinin peşinden
evvel zamanlara
kapıda gün beni bekledi
kınımda yoksul hüznüm
üryan bir sabaha
takıldı