Aldı eline,yeşilin canlısını boyadı önce,
Sonra mavilikleri doldurdu dilediğince,
Bazen ulaşıyordu toprak patikayı aşarak,
Yemyeşil bir tepe var ;
Beynimin merkezüssünde...



Evi inşa edip, ilk mutluluğu döşedi içine,
Bahçesini kirletmesinler,çit yaptı gerisine,
Sevgiyle açtırdı çiçekleri,ağaçlarıda var,
Yemyeşil bir tepe var;
Beynimin merkezüssünde..




Birde en pembesinden gül ekti köşesine,
Arada ağlarsam kokuları avutsun diye,
Güneş parlattıkça aşık olsunlar diye,
Yemyeşil bir tepe var;
Beynimin merkezüssünde..



Pembe gülün güneşi artık kavururken,
Bir ağaç bekledi bir ümit gölge diye,
Tam o sırada bir dal uzandı yükseğine,
Yemyeşil bir tepe var;
Beynimin merkezüssünde...



O dala baktı, sevgiyle,sarıldı gövdesine,
Uzanmıştı hiç eremeyeceği yüksekliklere,
O olmasaydı kalacaktı sapsarı solmuş dikeniyle,
Yemyeşil bir tepe var;
Beynimin merkezüssünde..


SALİHA HANIM
KAYIP SAYFALAR
2010
YAZARI BİNAY KAN