sokağıma
yoksul anıların çocuklarıyla büyür yalnızlık
göç ayazlardan gelen sıla yolcuları hüzündür
rüzgarların uzun çarpmasıyla kundaklanırken kendi takvimlerine
sayısız karanlık taşırlar gövdeme
kaç giden gözyaşıdır ömrümde
ah beni de çağırmasınlar geriye
izleri mühürlü
ve
kalbi kısa koyuluşlar




sessizce ilerleyen sızının çapkın bakışlarında
üç beş fotoğraf düştü deli yapraklara
esmer bir yüzün işvesinde adandım yokluğa
gülen yalanlar kapımda cambazlık ederken
sardı ğöğsümü
sıvazladım sırtımı yüreğinin ağzıyla
inatçı gölgelerin gür özlemlerinde tanıdım seni
aşkların kökleri ışık çizgisi gibi
sevda ateşinin ucunda kayboldular
mayalanan ruhumda
bedenler cesed




yüzümde parlayan ay’ın aydınlığı
varmak istediğim her yere ağ
hiç dönülmeyecek yoldan sayıyorum günleri
aklım kadınlığımla sevişirken
sahranın kum tepelerine savuruyor beni
düşüyorum çıplaklığımla gecelere
kanatlarım yorgun sabahlara
düşünürken içimde değişikliği
hayra yorulan rüyalarda meyvalarım
dallarında olgunlaşmayı bekler





yaşadığım en aykırı noktalarda
uçurumlarla oynaştı gençliğim
hızlı adımlarla her vakitlere gezdi çılgınlığım
yollar taşlı ve uzun
yokuşlarda sürtünürken ayaklarım gevşemiyorlar
koşuyorum bende kanatırcasına
topuklarımı...
rengi silindi gökyüzünün
mavisiz kaldım odalarda
aralanan mor kapılarda aşka döndüm
avuçlarımda nakış nakış işlediğim şiirler
güneşe kaydı
kudurdu ısınan betonlar
oturamadın bir dakika hayata
sular serinletmedi başımı



susan uzun bir şarkıdayım





ki
orada her düşünce var
beyaz ve buluta yakın
nefesleri doyumsuz ezgidir
dağın terleyen doruklarında
bu zamanların küçük pencerelerinden uçtuk
ağır umuda
buz tuttu veda sözcüklerini
sallanırken ellerimizde
gidemedik son bir bakışla da olsa
kendimizden



düş kalabalığına bağdaş kuran dermansız soluklardan uzağız




hiçbir aynayı sevmedik
gölge oyunlarına uzamadı belleğimiz
işkencesiz mevsime hazır fikrimiz
çoğalarak girerken günlere
intihar etsin günahlar
yaşama sığmayan boşlukta





artık
cinnet bir konuğu beklemiyor
geçmişin dökümünde anılar