S-özüm sana ekilen bir sıfat
Durma artık bütün yollar sır’at
Atın sürdüğü yol kalbe ırak
Ak olan kar değil sana uçan iki kanat…

Beni seviyor musun bir çelişki
İki kişinin en deli ilişik hali
Senin bulunmadığın durum eki Kalp
Yalnızlık en içten sevginin isyanıdır… Kal

Bana sarıldığın gibi sarılma bir başka adama
Hep vardır uzaklaşan birini seyredende yara
Ayrılık kesik dudaklar bırakır yârin ağzına
Söylenmiş sözler
Yardan kalan son acıdır
Yarıma…
Yarama…

Sığ tarafa sığacak kadar acı mirasmış kalana
Dediklerin önemliydi oysa bana
Ve seni anan dilime farzdı
Kıldığım vakit büyüyüp
Sığman aşk yanıma…

Sonunda susuldu

Aşka kazındı tırnaklar
Nakledildi kalpler
Kal artık tamamen bir şart/kipi
Yazdıklarım sana satır arası
Aranan kalp düştü ve kırıldı
Hepsi sen/sana aşk acısı…

Ölülerin çığlıklarıydı o çalan plaklar aslında…
Seni bulmak için koşan bir şarkı
Şarttın dilimden kaymaya
Kaya gibi içimde kalmaya
Mayalansa da için aşk tutmadı asla…

İçsen gözlerimden bir iç olmasan da
Kırka bölerek acını saklasam
Her birinde bir kırk yıl daha kalsam
Sanmam
Sen iç’emezsin
Senden sonrakiler iç’in gidemezsin…

Yolum düşer mi sen hasret bağlarken kollarıma
Kordonumdan kesmişken ayrılık beni sana
Büyümeler sana kalsın
Ben içindeki o buruk yara…
Burkuldu aklım sana
Yatır bütün düşlerini iyileşeyim…

Her aşk kendi katilini yaratır
Eğer öldürürcesine sevmişsen…

Şimdi…
Kanayan yaralarımdan damla’yanım
Su gibi akanım
Doldurdum o susuz tası
İç ve kurtar
İyilik değil bu sana aşk yüreği…
Dayanmaz nasıl olsa...

Şimdi renk körüsün kalbimin
Kör değilsin aslında şimdi sen…

Her zaman renksiz seveceksin...
Renk körüsün…
Çünkü sen…

Renklerde bir anlamda dilsizdir
Bana susup gitmelerini hatırlatır…
Her kanadığında boş yanım…

//Ersoy/