2
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1511
Okunma
Hüzün’e...
-Uykuları çuvala dolduran çocuk ve masum
bir gecenin bekçisiydi düşlerimde Eylül-
notalarını tanımadığım kadınların sesinde
asfalt çiziğine eş bir çığlıktı yalnızlığım
dillerinde akşam çiçekleri kurutan
sahraları sarıya bezenmiş
duldaları utangaç ve mavi...
iki düğme arasındaydı tenin en verimli yeri
bazen bir bebek için sonsuz
yüreklerin nabız saydığı
tansiyonla yükselen devinim
perdelerin kapandığı şehirde
içerde bir Paris manzarası
suyun sessizliği nitelediği sıfatlarla
köprülerin hüviyetini sorarken insan
ne güzel de bezenmiştir taş binalara sükûn
bir ecnebi memleketidir Sevda’nın gözleri
sınır dışı edildiğinden bu yana mut
içimde bıçak izi...
nasıl da sana benziyor Petersburg
nasıl da bana...
ölü kuşların doğurduğu bir imkânsızlıkla
yazısız bir mektup ararken eşiklerde
beyaz kâğıt, yırtık zarf, ince koku
eski zaman pulları mühürlü
üzerinde çitlembik bir adresle
gelir mi postacının büyük ayakları
pat, pat, pat...
her bahar sonbahar değildir bilirim ama
her yaprak dökümünde yüreğim aynı mevsim
çatlak bir terennümle soyunurken ağaçlar
bak burası her zaman ki İstanbul
bak bedenim Yedikule...
yarım bıraktığımız cümlelerde ‘sen
ve ben’ imalı söyleyişler
dizelerini öksüz kıldığımız şiirde
imla hatası say gönlüne düşürdüğüm virgülü
imgenin koynunda ağlarken aşık
aşığın boynundan akarken maşuk
uykuları çuvala dolduran gözlerle
gece nöbetidir şimdi ve yeniden
seni beklediğim kıyamet...
Nevzat KONŞER
5.0
100% (6)
Cevap Yaz