ay düşmüş perçemine zeytin gözlü gülizâr
hurma ağaçlarında kalmış sevdanın salı
bir hayta saflığında siyâha durmuş bahar
ve yekpâre sükûnet alnımdan tutan hüznün
sürgülenmiş hazneler pencereler kapalı
bağr-ı virâna ermiş hazanı yutan hüznün


çiğdem ağmış toprağa çil çil nisan peçelim
usulca harmanlıyor vâkte dönen nevrini
en matuf çiçeklerle nâzır kutlu merâsim
ve sırılsıklam iffet bahta kavi sûretin
çok çabuk mu tamamlar sâhi bedir devrini
geceye gizlenmişken o masmavi sûretin


ay düşmüş perçemine zeytin gözlü gülizâr
koyaklar gölgesine bağlamış gündüzünü
menekşeler sümbüller zambaklar ve leylaklar
ihtiramıyla şaşkın gözyaşı döken kalbin
ukba’ya mı sakladı yoksa o gül yüzünü
kalbimi mâteminle göğsümden söken kalbin


ecel ateşi basmış gövdeme tekmil tekmil
tedirgin tembihlerim yayılıyor sokağa
tekmeler tapıncağı kaldırımlar sersefil
dağlar taşlar kürüyor başak telekli kahrın
sâhi bağbanlar böyle erken mi uğrar bağa
böyle erken mi bağlar şimşek belekli kahrın


ay düşmüş perçemine zeytin gözlü gülizâr
dâr-ı efkâra dönmüş hanüman pınarında
bir çift çalıkuşuyla donanırken sofralar
açlığımı yırtıyor sarmaşık efrûz ferin
bu kadar yalnız mıdır o köklü çınarında
hâtıratlar sürgünü perişan nevrûz ferin


gizemine bürünmüş küs vâdiler bu sabah
yorgun akarsularda dilim yiğit sagusu
ışımış ürpertiler darmaduman bir mübah
velâyetim oluyor kaybıma taraf derdin
duramaz mıydı sâhi gözlerimde buğusu
mühletin süzgecinde beyhude â’raf derdin


ay düşmüş perçemine zeytin gözlü gülizâr
bozkırlarda ütülmüş al tayların yelesi
o gür kişnemelerle göğe tutunmuş rüzgâr
boynunu bükmüş atlar ilâhi yunak sesin
solgun muydu bu kadar hayatın çetelesi
kulaklarımda mil mil çınlarken sunak sesin


harf inmiş sözcüğüme ilk’in tahtından elif
ve alfabem donuyor buza kesiyor süsü
başımı kaldırdığın her rayihânda telif
mısra mısra çağlıyor râh-ı halık mâtemin
böylesi bir hâkikat ruhun ruha köprüsü
secdeler bahşediyor ruha salık mâtemin


otuzbiraralıkikibinsekiz-tarsus

hakan ilhan kurt