Sürürdük gecenin ayazına çıplak tenimizi
Kürkümüzde kalındı sır vermez ellere…
Köşebaşlarında hasbıhale dalar sessiz gözlerimiz
Önce bakışır koklaşırdık,
Dilimiz lal, yüreğimiz mangaldı bizim.



Çapkın gözleriyle süzerdi dilberleri sanki hiç yokmuşum gibi
Sonra, tekrar dalgın dalgın bakar iç çekerdi yıldızlara
Başını dizlerime koyar, öper koklardı ellerimi
Hep vardı hayatımda onun gibi birileri
Lakin bu sevgi başka, başkaydı…
Tende değil, arz-ı âlemden arşaydı.



Kızdığında hırçın bir dev, tuttuğunu koparan
Sevildiğinde uysal kedi sanki kalçalarını sağa sola sallar
Kıskandığında hiç gözünü kırpmadan parçalar.



Biz iki dosttuk aslında,
Acıları, sevgileri paylaşan,
Sadık, vefakâr, özlemle eteklerinde dönen
Kokumu metrelerce öteden hissedip, dişlerini gösteren
Bir lokmayı paylaşırdık kardeşçe, yudum geçmezdi boğazımızdan.
Her acıktığında kapımı çalıp, boynu bükük öylece dalar
Yumuşacık tenini okşayınca, sokulurdu koynuma
Kızıp bağırsam da,
Hiç kin tutmazdı, bir köşede oturur sonra tekrar kollarıma atlardı.



Biz yasak bir aşk senfonisi yaşar gibiydik,
Engellenmiş yuvamızda sıcak çorbayı içemeyen
Kapımın önünde karda kışta sabahlardı.



İki komşu olduk sonradan, penceresi güneye bakan
Sesim kulaklarında çınladığında,
Kimselere aldırmadan tozu dumana katardı.



Yıllarca öpüp koklaştık, hiç ihanet etmedik sevgimize
Gönül sarayımın “kont’u” sadık bir dostumdu
Ansızın terk etti son bakışları gözlerimde izi kaldı
Bu veda ona hiç yakışmadı.


Ümmü AŞCI