Anlatımı bozuk bir cümleydi beni eksilten kadınlar
fazlalıklarına imlâsız kaldığım, sessiz ve duru
dudaklarımda devrik anlatımlar…


gölgesi hançerlenmiş adımlarla geçerdim
kuru yaprakların vehim dolu eline.
her kaldırımda şaşkınlığın derin örüntüsü
hayat gibi çıkmazında uskunlukların!


taşındığım her suskun ırmakta
bir yaz geçerdi sıcağını soyunmuş
yorgun mesaisinde bulutun
düşerdi incileri düş kırıklarıma…


beni kendine tanıyan bir fırtınanın zerrelerine sustum
ki başımda yel değirmeni olurdu bendeki çocuk
ruhumda hayal meyal gece penceresinden
uçurduğum beyaz güvercini öldüren uçurum
lânetin gamzeleri şekilsiz ve soluk görünürken
her gerçeğe kendimi sundum,
kendimden adayarak kendimi
ama bazı gerçeklermiş gerçeğin taklidi
yüzünüze gülen düşmanı sizden sanmak gibi


ölülerin unuttuğu ne varsa biz tamamlıyoruz
ölmeyeceğimizi sanarak yarım ve bayat
tükenen bir ekmek gibi kırıntılarımızı dağıtıyoruz
fezanın ortalığına
ah sen topla beni hayat


aşk, iklimlere soyun beni
bırak benliğin yalancı aynasına
en gerçek yanını gerçeğin.
suçlar ortak, suçlar bir, suçlar bizim
kendime karaladım bütün sevdiklerimi
bir kadın, bir erkek, bir çocuk…
bir iskambil kağıdı kadar hilekâr insan
hataya yanaştıkça izleri kalır silinmemecesine
senedi dudaklara söz diye yapışan…


tutkuların arenasında
kelebek ömründe en insan yanı insanın
bugün var’mış gibi’ yarınlar
yarın yokmuşçasına geçmiş zamanlar tutuyorum
bir kadının eliyle yazılıyorum tarihe
geç’miş gibi’ kendimden.
oysa her edimde virgülü değişen,
imlâsı bozuk bir öyküyüm olsa olsa


kadınım aşk/ beni kendinle tamamla…







Nevzat KONŞER
Ağustos 10