Bana “Ben” Olduğumu Söylemeliyim

Bugün bana “ben” olduğunu söyleyen
Kitabın ekseninde durdum
Kısaltılmış kelimelerle konuşuyor
Ve susmuş bir hayatı bırakıyordu
Yalnızlık ölçüsünde seviyorken
En ıssız yerinin dili olduğunu söylüyordu
Gözleri zengin bakan bir gerçekle
Parladığı için dili
/ dili susuyordu

Bugün bana ”ben” olduğumu söyleten
Bir ayeti okudum
Küfrün seviyesinde iyiliğe destur yokmuş
Yokmuş hizasını kaybedenden Rabbin rızası
Mesafesiz bir ilahtı bana söyleyen
Susan ama susmasıyla söyleyen

Gün ifridini saldığında meydana
Kara ve çirkin adımlarıyla çoğaldığında
Ulakları fırladığında uçkurundan
Ölüm yokmuş gibi yarınına
Yarınını hak edeceğinden emin olarak/
Ben olduğumu bilmem için kendimin
Hazır kıta dur
İpin ucunda
Ya da ölmenin bir başka yolunda
Diyordu kitabın sahibi

Münasibi bir sevmekle emrolunduğumda
En muti kelimeyi seçerek kendime
Fesahatle okuduğum bir sabahın secdesinde
Yüreğimi ziyadeleştirerek mesela
Allah için sevmeyi hak etmeliydim ilkin
Bana “ben” olduğumu söyleyen bir sevmeyi
Söyletebilmek için kendime
Dilimi tam bu hal için kilitlemeliydim
Diyordum özüme