Birgün elbet çığrışır dağ deniz ova ırmak
Seğirtken karanlığın güne değdiği yerde
Bereket koşar adım ışkınım parmak parmak
Nasıl da soluklanır gürz gövdemde adaklar
Pusatların puslara boyun eğdiği yerde
Kolum var kanadım var bir de Muhammedim var


Ayaklanır ansızın coğrafyam yığın yığın
Çakın parıltısında tabıllar vurduğunda
Boşanır damarlardan göğü yırtan çığlığın
Gölgesinde bekleşen kara kazan yunaklar
Gün yanığı alınlar selâma durduğunda
Allah bir muradım var bir de Muhammedim var


Bükülmez bileklere dilekler sürünce yüz
Kavil verince sudan kılıçlar çeliğine
Mızraklar yer tutup da doğrulduğunda dümdüz
Çırpınır dalga dalga oklar yaylar sadaklar
Bir bozkır rüzgârının düştüğü beliğine
Han Oğuz’dan adım var bir de Muhammedim var


Orman uğultusuna tutulunca tuğlarım
Alev saçaklarını salınca gökyüzüme
Şahlanır yarınlara çekik gözlü öz yarım
‘Tanrı Türk’e yâr olsun’ dediğinde dudaklar
Eğer ki düşmezse gün, gününde gök yüzüme
Günce serenadım var bir de Muhammedim var


İşe koyulur takvim betikler zembil zembil
Yağı döşünde gayzlar kınından sıyrılınca
Söndürülse ne çıkar meş’âle yahut kandil
Gök yakutlar muştular kıpkırmızı yanaklar
Ne gam tutuşsa ruhum gövdemden ayrılınca
Sırrım var sıratım var bir de Muhammedim var


Onlar yüzler ve binler kurumuş toprağa kan
‘Onbin yıllık bir çangal düşmüş’ denildiğinde
Kök yediden yetmişe gövdeye yaprağa kan
Asra yeniden yine çıkar dallar budaklar
Onlar yüzler ve binler ‘düşmüş’ denildiğinde
Afşarım inadım var bir de Muhammedim var


On Ağustos İkibinon / Gaziantep

Hakan İlhan Kurt