Yörük çocuğuyum,
adım ’ ay balam’ benim
Eziler yaylasında
kepenekte doğmuşum,


keçi sütü emmiş,
demir beşiklerde
sallanmış bedenim
höllüğe pislemiş,
kar suları içmişim!


kıl çadırlarda yatmışım,
yastığımız saman
döşeğimiz toprak
lokmamız
alın terimiz gibi aktı bizim


yedi köyün ağası dedem;
körüklü çizme giyerdi.
altında ak yeleli bir küheylan,
kuşlar-kurtlar sinerdi!


aslında;
anam Yörük/ babam- gurbet
süslü koyaklarda yeşeren
yaban gülü değilim ben
gerçeğin çağlayan pınarında öz/ÜM,


//olsak da devri âlemde muallâ!
çarığımız çalı başındadır hala bizim//.


Yörük kızıyım kırlarda asi bir ece,
güççük yaşta tutuldum amansız bir aşka,
doldurup heybenin gözüne yüreğini
dolaşmışım gündüz gece
dağların dorukları gibi
sevdası hep yüce!...


/obalar otağımdır benim,
dağlar dert ortağımdır benim,
oyuncağım çamdan bardaklar
yaylalar toprağımdır benim/.


kırk belikli kınalı elli anam,
köpüklü ayran döver yayıkta
bulgur aşı-tarhana...
kırk kaşık oynar çanakta


//kardelen çiçeği açar ceylanların ayak izinde
kartal yuva yapar asaletin beşiğinde//


bıçkın bakışlı!...
aslan yürekli, yiğitler kışlar otağımızda
sevdamız keki okulu yanar!
ilk cemre düşünce yüreğe,
gazal yaprağına yazılır aşk kitabeleri.
gürgen ağacına kazılan çentikler gibi,
kazınır yüreklere...
gergefinde gelinlik kızların!


yaylada sarıpapatyalar öper çarıkları,
gelincikler bayram eder her bahar ayında.
pınarları çağlar yavuklunun yangın yüreğine,
birde tanık olursan ’Türkmen Düğünü’ne’
davul-zurna halaylar...
kuzular çevrilir körükte.



Adım; ay balam!...
’avam kamarası’ bize haram,
yayladır suyum– havam


-’gök keçinin ger oğlağı’ derdi;
tat ali (ağa) dedem!
sevdam inatçıdır benim,
keçi sütü emdiğimden!


’it ürür /kervan yürümez’, yayla da!
her obanın bir ’raconu’ vardır.
hürmet –sevgi- saygı- asalet...
ilk kuraldır ağa da!


bedenim kül olur vaha da
köküm; Türkmen,
yaprağım; ay balam,
filizlenir doruklar da
yasak şehirliğim ben...





Ümmü Aşcı