mavi denizime kök salmış ulu çınarımsın
gölgesinde eğleştiğim
yalnızlığımda üstüme örterim yaprağını
bir sen bilirsin toprağın kuraklığını


senindir haşmetli dokunuş/ sedaya kafa tutuş
ter -revan içinde yorgunluğumu bir sen bilirsin.


düşlerimi asarım asil kollarına
dilek ağacım oldun asırlarıma
çentik attım her acımı gövdene
hiç çıkarmadan sesini!


reçinenden sürersin yaralarıma
kabukların nasır bağlasa da


engin köklerine tutunurum
her hırçın rüzgârda/boranda
hazan vurmuş yüreğimi bir sen bilirsin


//sen ulu çınar
vahamda yeşeren,
her susuzluğumda,
köklerinden beslenen…//


epeydir dertleşmedik seninle
bulutun gözlerini, güneşin ateşini


dinle…
tüm acıları yaşadım ben,
çok sevildim;
sevmeye yeltendim ihanet hançeri yedim
sırtımda taşırım izlerini...
her düştüğüm çukurda ellerini bir sen verirsin


hercai kelebekler konar yaprağıma
yel estiğinde uzak diyarlara göç eden göçmen kuş,
kırık teknede yolunu kaybeden korsan,
seyir-ü sefer eden garip bir yolcu uğrar koyağıma


bir sen örtersin izlerimi
hiç bitmeyen asaletinle
ezelden –ebede
bir sen seversin
hayata tutunurum köklerinden