elini üzerimden, çekme sakın gülizâr!
çalınır bakışlarım yeddiemin meyânda;
kudemânın zârını, yakar bir figânızâr
ve çırpar dudağımı uçurum çiçekleri.
hilkatimle nûruna uzandığım beyânda,
kurulurlar soframa ağustos böcekleri...


kamçılar kalın bir bent, tâkatsiz çatağımı;
vadiler küser bana, hasımlaşır suyuma.
çekme sakın elini taşırır yatağımı,
üç mum titreği ışık ve bir lâhza sarmaşık!
abanır cengihârık, söz dinlemez huyuma;
masmavi gözyaşımda, tövbe bozar her âşık!


çarpar nöbetlerimi kutsayan nûrucemâl;
imdâda fırsat vermez, söndürür kandilini.
hızır-ilyas rüştünde, hıçkırır cümle mahâl:
‘emritekvînî hakkı ruhum ruhuna rücû!’
sözgelimi bir vakit çektiğinde elini
hangi uzlet bastırır, zıyandaki hurûcu?


gözlerini doğrultur, kuzgunlar mahremime;
ıpıslak namlu terki ve bir çentikli mermi!
boşanır yağmur gibi bozgunlar mahremime;
insâfında pinekler, her bûsesi yarının.
hicâbım hicâbımı, şaşkınlığa gömer mi?
bana kalır mı küfü, volkan dudaklarının?


kuşluk vakti kimsesiz, kuşlar tüysüz tüneksiz;
eski bir takvim koklar, satırlarda berceste.
çekme elini sakın, yüzüm bensiz beneksiz;
sararıp solar yoksa, aşkın bedî icrası.
cevşen dilli coğrâfyam tükenir ceste ceste,
bozulur ihtişamın gül atlaslı mecrâsı!


düşer kalırım sonra barkına, beşiğine;
öz anamdan pâyidâr özlemle başucuna.
vuslatın eşiğinden firâkın eşiğine,
durunca hicrânıma titrer erbâbınazar...
al yüzümü şefkâtle sımsıkı avucuna
çekme sakın elini üzerimden gülizâr!


yirmiyedi ocak ikibinon – gaziantep

hakan ilhan kurt