48
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
2304
Okunma

Ve gece sustu...
Hiçlik duygusu gecenin ruhunu susturmuştu.
Sevdanın donuk bakışlarında gökyüzü sahipsiz,
Rüzgârın sesi gecenin suskunluğuydu.
Aşk sonsuzdu,
Gece zifiri sessizdi...
Rüzgârsa kudurmuştu.
Gece, bulut diliyle ilk kez konuştu.
Sevdanın buğulu gözlerindeki gece,
Rüzgâra doğru ağlıyordu.
Fırtına geceye, gece sevdaya boğulmuş,
Sevdayı yazan şair, geceden kovulmuştu.
Aniden
Yer yarıldı
Ve sevda dibe vurdu…
Aşk, gecenin zindan suskunluğunda,
tek cümlede son buldu.
Oysa herkes biliyordu;
Sevgiler sonsuzdu…
Çünkü
Karanlığın aydınlığa üstünlüğü gibiydi sevda…
Geceleri gece,
Şiirleri şiir,
Şarkıları şarkı
Yapan aşksa;
Üstelik de hasret, ayrılığa kan bağıyla bağlanmışsa,
Hükümsüz kalırdı gündüzler.
Kanatırdı derin acılarımızı mor menekşeler,
Eğer bir şairin kaleminde olsaydı kader…
Nice aşklara yelken açardı,
İsyan etmeyi unuturdu gönüller.
Ne bir ayrılık kalırdı geride,
Ne yas tutan bir kalp…
Sevince boğulurdu kederler,
Susmazdı o zaman geceler…
5.0
100% (38)