aşkın şakağına vurulan amansız bir yumruktur ayrılık...

Hayatın savurup fırlattığı elvedaların altında yapayalnız kalırken
Dört duvar odamın karanlığına sığınıyor ruhum
umut bağlıyor tek bir adımına ayaklarımın
Ve ileri geri bir yürüyüş başlıyor ansızın.


Radyomdan odama dağılan birkaç nefes şiir yetmiyor kurtuluşuma
Ruhumun üzerinde pervasızca duran
Dumanlı vedaların ağırlığı çöktükçe çöküyor yalnızlığıma ..
Yokluğa ulaşan ve karanlığı çağıran bir fısıltı yayılıyor
Toprak kokusu işgal ediyor usulca
Derin sessizliklere gömülüyor aslında var olmayan varlığım..
Elimizde kırılmış umutlardan yapılmış bir demetle
Sonsuzluğa çağırılıyor suskunluğum..

Ve anlıyorum


vedaların koynunda büyüttüğü fenalıktır , yalnızlık.
ayrılık ve yalnızlığın kardeşliği ise tamamen karanlık.