17
Yorum
21
Beğeni
5,0
Puan
2187
Okunma

Ey
Ölümden bozma şehir
Dilsiz dudaksız sözlerin
Buz kokulu yalnızlığı
Derin mavi
Ülkem gölgem,kadınım
İçinde kırk adam besleyen yeşil etekli fahişe
İzmir kokan duvarlar
Bilirim anlamazsınız beni
Göğsümdeki kalabalıklar
Ah o gözler
Biraz yangın biraz köz
Bu hayatta
Topuklarına kadar ’Hiç’’ olmak da var.
Ya da bir- ’Hiç’ e ---‘Yar’
Parmak izsiz şiirler gibi
Daracık bir sokak
Bir adımlık mezar
Kulaklarımda inleyen sesin
Ölüm kadar yorgun
İzmir kokan duvarlar
Hep aynı son aynı melodi
Ayaza yakın sessizlik
Çekebildiğin kadar çek derinlere
İçinde kırk adam besleyen yeşil eteklı fahişe
Öyle derin
Öyle serin
Islak saçlarını satan
Bir kadın var içimde
Uzaklara öyle
gülümsemekte...