umut ilk günden terketmişti bedenlerimizi
geceye saklanışlarımız bu yüzdendir!

gerçeğin bir anlamı olmaydı
dokunabılmeliydi gökyüzü ay ışığına
yakomozlarla dans edbilmeydi ruhlarımız
lodos çoktan öğretmeliydi sarp kayalıklarla sevişmeyi dalgalara
sonra, sakinleşmeliydi deniz,baharın çığlık çığlıpa açan ilk tomurcuklarıyla
nede çabuk vazgectik.

teslimiyetimiz geceye değil elbet
sadece biz susmayı çok erken öğrendık

bu yüzden yarım kalmış bütün kelimeleri dökmeliyim kadehlerden, unutulmuş bır şairin yüreğine

kaldı kı.
Şiir, şairin duasıdır.
bazen de
kalemin kağıda olan aşkı.
sonrasında
şaiirin mezarı oluverir şiir,
belkide sırf bu yuzden
çok sever şair, işlenmemiş sert toprağı.
ölümü kuşanmış bınlerce şiiirin dilinden dökülmesi gibi
uçusan kelimeler,
ağlayan cümleler,
hayrıkan dizeler...
üstelik musallası bile yoktur aşkın
yahut sıradan bir mezar taşı da
geride kalansa yanlızca şaırlerın duası...

ne çok acıtıyor

umudun demir kelepçesi, gümüşten değersiz bileklerimizi
sevdan ise tunçtan bir kale.