Yarınlarından arındırılmış
Son dünümdü bugün...

Şiirlerin sustuğu vakitti
Ucu yanık mektuplardan çıkardım mazini
Eskimiş bir sayfada,
Gözlerine yazılan şiirlerimi buldum
Bütün harfler seni anlatıyordu dün gibi
Bütün cümlelerim gözlerini...

Zaten benim alfabem hep sekiz harfti
Gözlerin/gözlerin/gözlerin...

Şimdi her şey bana sitemkâr
Bir yanımda İstanbul ağlıyor
Bir yanımda martılar...

Ah
Ne destansı bir aşktı bu
Bulutlardan ismini resmettim
Yağmurlardan gözlerini içtim
Avuçlarımdan yüreğine mecnun oldum da
Leyla kadar sabrın olmadı bana...

Dün yine rüyama konuk ettim seni
Ellerimde bir demet gül
Bir şeyler fısıldıyordum
Evet evet...
Dilimdeydi bir Nazım hikmet şiiri
Ekmeği tuza banıp yer gibi
Seviyorum seni...

Ve uyandım...
Sanki diz çökmüştü İstanbul önümde
Gözümde şiirler uçuşuyordu
Martılar kanatsızdı hem de
Boğazı da gördüm evet
İki yakası da senin ellerinde...

Beni gözlerine bağışla
Dur!
Gitme!

Ne yakılası dünyaymış bu
Dilimde hep hüzzam şarkılar besteleniyor
Nereye baksam gözlerin hep şiirlerime değiyor
Kör etmek istiyorum gözlerini beceremiyorum
Ne görülmeyesi dünyaymış bu
Gözlerinden bir türlü vazgeçemiyorum...

Susuyorum bazen öylece
İçimde hala gözlerin konuşuyor
Her yer yosun rengi sanki
Her yer gözlerin gibi
Asil, sevilesi...


Tutmayacağını bilsem de
Son kez ruhuna uzatıyorum ellerimi
Bir dua daha okuyorum
Ama gözlerin için
Ben ruhunu asla öldü bilmem
Ve ruhumu kara toprağa dost edemem...


Ne yalancı dünyaymış bu
Yârim benim avuçlarımda
Ben yârimin bugünü bile olmayan yarınlarında...
Ölüyorum...

Şiirlerden anladım
Sığmıyorum onsuz bu hayata
Susuyorum
Susuyorum...