Yine sensizlikte yıkadım gözlerimi
Gözyaşlarım dilenciydi sana
Ve ben sana konuşamayan bir lal
Kalbim sağırdı oysa
Ve sensizliğin adı melal...

Yetmiş yedi şiir sonra
İç çöküşlerim başladı sana...

Ve dün gece sustu yüreğim...

Gecenin sükûtundan hissediliyordu
Hedefi belliydi yıldızların
Hiçte muteber görünmüyordu ay...

Ve ansızın...

Gökte belli belirsiz bir kargaşa
Ve isyan çanları çaldı yüreğimde
Yine sensizlik yağıyordu geceme
Hem de sağanak yağışlı...

İçimde ürpertiler
Şiir yazıyordu gözlerine...

Dolu dolu yağmanı beklerdim oysa satırlarıma
O gözlerine yirmi dokuz değil
Yüz yirmi dokuz harf az gelirdi

Yeter ki...
Yazabilseydim tenine beni...

Şimdi şiirlerime çok gelir gözlerin
Kelimelerim kör
Alfabem sağır...

Dinle...

Bir türlü sensizliği kabullenmedi kalbim
Oysa ben gecelere bile
Gözlerini resmettim
Fakat...
Sensizliğin kitabıydı dilim
Bu yüzden çaresizdim...

Zaten bir kere çektin gözlerine bensizliği
İkincisi çok gelmez mi?
Der dururdu kalemim...

Oysa bendim gözlerinin kalemi
Artık acımam kalmadı
Bir dahası olursa vururum
Tek kalan şiirimle gözlerini...

Artık çareyi kabul etmiyor çaresizlik
Ve sadece geceme yağmıyor sensizlik
Gözlerim hesapladı
Hiç gitmeyecekmiş
Üç yüz altmış beş gün sensizlik...


Saate bölersen
Dakikalar anlatır her şeyi...
Teorinde kayboldum
Hafızam kayıp sana...