Feryat dediğin alaca bir yaftadır
Of deme yar hicran yalnızca laftadır

Bana kör bir kuyu gibi pustur yüzün
Aşka taziye diye vurulur hüzün

Kanatlı kapısını açsa gök mabet
Geniş alnıma dokunsa tatlı sohbet

Baharsa yaprağıma düşmüş o keder
Sabası batmış saf yürek kaç par eder

Zaman dediğin küf dolusu nihandır
Gönüller hancıysa, bedenler de handır

Kapanır gecenin demirden tülleri
Bülbüle küstür bütün elzem gülleri

Sen, denizine susamış taze ırmak
Ben, gözün karasına uğramış bir ak

Çözülüp saçından kopan bu rüzgârdır
Kapımı habersiz açan çeşm-i yardır

Sözümü ölçüp de tırman yokuşları
Her fikirde ötüşür akıl kuşları

Mısralar, beyitler ve süslü dizeler
Göğsüme düşürdüğün büyülü eller

Yürüyorsam bu karlı sevi yolunda
Cefa benimdir, sefa kimin kolunda

Bileklerimde kirli demir bilezik
Zindanlar efendi, kölelerse ezik

Kara saçına geceyi bağlamışsın
Yüzümü mendil yapıp da ağlamışsın

Nasılsa hesap vermezsin gözyaşına
Gurur buhrandır, güvenme genç yaşına

Sus! Çığlığını dinle deniz coşuyor
Yıllar, kısrak ayaklarında koşuyor

Seslerdi, gece sarnıcından elenen
Üstüme yırtık döşek diye belenen

Sardı gecenin sisi sus pus olarak
Yüzüme kara figân gibi dolarak

Gönlündür sohbeti hoş, gül yüzü şimâl
Zevkine varmamaya yok hiç ihtimâl

Sen, fesleğen kokan bir aşkın kadını
Bayrak gibi dilime diktim adını!






Nevzat KONŞER
Şubat 010