Kendime benziyorum,
Ayrıştıkça gölgenizden
Sürgün günlerim geliyor aklıma,
Kuşlar bu kadar yönsüz kalmışken…

Alıp götürün bedenimi,
Yaban kuyularınıza atın gözlerimi
Duvarlarım körkütük,
Mülteci geldim topraklarınıza
Yakın sınır ışıklarınızı,
Sökün tırnaklarımı…

Uzandıkça kentin karanlığına,
Anavatanım şiire düşüyorum
Misafirliğim roman…
Öyküler artık dertleşmiyor kederimle,
Kırın şimdi hücremin üç beş demirini
Geniş sofranızdan kaldırın ellerimi!

Kendime büyüyorum,
Tozu dumana katmış arşivinizde
Küçük telaşlarım korkuyor hasretimden,
Deniz bu kadar diz çökmüşken…

Yol verin ezgilerime,
Sıkışmış benliğinizden soyun yaralarımı
Uykularım körebe,
İşgalciyim alın çizgilerinizde
Kesin şimdi yeşil dallarınızı,
Kanatın dudaklarımı…

“Ordu’nun dereleri kara yosun bağlıyor
Kalk gidelim sevdiğim, annem evde ağlıyor…”

Oyy! Elleri buz kesmiş Asya’m
Göm, öfke iblisini
Edusa’ya gülümse…
Türkülerimiz bu kadar çıplak
Ve bu kadar ölüme yazılmışken,
Hangi kelepçe vurulurmuş esaretine?