ahh
zaman kucaklamayı bırakınca,
sustu çocuklar
ve sevinçten deliye döndü karanlık..!

...

doğrusu
kara kış’tan toplamış bizi hayat
bir gün korkusuz kızaklarımızla
şiirden geçeceğimizi bilerek.
gece miydi alnımıza güneşi çalan
yoksa güneş miydi geceyi ısıtan
sorgulamak gereksiz artık
güneş batıdan doğdukça
unutulur doğunun cazibesi

...

eyy karanlık

bir nebze yanılmamışsam içindeki aydınlığa dair
bil ki sebebim
katlettiğin çocukların alınyazısı değil düşleridir


..ve sen eyy zulüm

aşk karadenizde soluklanıp
güneye bağışlamışken gözlerini
sendeki bu hırçınlık hangi yalanını saklayabilir

vahşetin aynı yönsüzlükte
en büyük gafletinse aynılaştırma
seni asimileye kalkışmak bile değersizdir
şiir gözümde


şimdi yaz o beyinsiz inancına
ki kulağımıza sürgitlediğin soysuz melodilerin,

kaçırdığımız gökyüzü olmayacak asla..!




- atılan taş mı yoksa çocuklar mı.. derken, şiir restini çocuktan yana çeker. şimdi sıra sende umut.. -