aynalarım kırıldı bir gece,
ölüm gibi,
iki hece,
sessizce...

yüzüm pare pare,
döküldü bin bir hücrem
ey hücrelere hükmeden!
ağladı gümüşten taht,
ağladı mecnun şehzade,
yas tuttu sehpam...
gizlice kanadım testide,
aynalarım kırıldı bir gece...

aynalarım kırıldı bir gece,
ölüm gibi,
iki hece,
sessizce...

ordular kuruldu ufkumda,
direkler çatırdadı korkudan,
bir ben vardım cihanda,
bir de o kırık ayna...
bin bir parça, binbir manada...
ve bir sırmalı yakuttan, baktım
zencefil kokulu bir hançere...
belki susmak ağıttı sinsice,
aynalarım kırıldı bir gece...

aynalarım kırıldı bir gece,
ölüm gibi,
iki hece,
sessizce...

kaftanım aciz,
itibarım beş para,
altın bile susmuş, altın bile dilsiz...
ahvalim nedir ki benim?
ruhum bile değersiz.
şimdi benlik bitik,
şimdi onluk, senlik, hatta hiçlik,
hiçlik bile mecalsiz...
hiçlik bile yitik...
savruldum zakkumdan bir evrene,
usulca, naçar ve bir hırka gibi eskice
bir aynam vardı, gösteren varlığı
o da, sonra da, galiba, yokluğa
va-hayfa! mükedder bir bilmece
aynalarım kırıldı bir gece...

aynalarım kırıldı bir gece,
ölüm gibi,
iki hece,
sessizce...



(mahya)