Bilmezdim
çocuklar da büyürmüş meğer
bir gün anneler olabildiğine küçülür
hayat andropoz döneminde çökermiş başıma…



attığım adımlar arasındaki boşluğu
doldurmak istesem mümkün müdür?




dönsem geçmişe
bir ümidim olsa
kuş bakışı baksam hatalarıma
yanlışlarımı koltuk altıma alsam
ve hayatımı
sözlü bir sınavdan geçiriversem
unutmam mümkün müdür?



bir gün seveceğim her şeyi
her şey beni unutursa eğer
gölgemle aramı bozup kavga dalaş
kendimi takınacağım kirli elbiseme



biraz daha büyüdükten sonra
küçülmenin yollarını
ve patlattığım o renkli lastik topları
parçaladığım oyuncakları
tekmelediğim kaplumbağaları
ezdiğim sinekleri
ve kırdığım masum anneleri
arayacağım



biraz daha büyüdükten sonra
sanırım kendim olacağım!



hepsini toplayacağım başucuma
özür dileyeceğim yalnızca
biraz daha büyüdükten
ve annem ellerimin arasında
gitgide küçüldükten sonra…



zamanını geçirmiş bir çocuk olarak
tüm gidişlere
tüm hüzünlere
ve ezgin bakışlı annelere rağmen
annem ile beraber büyüyebilmem
mümkün olabilecek mi sizce?




biraz daha büyüdükten sonra…







Nevzat KONŞER
Ağustos 07