ilk gördüğümde seni lisedeydin?
sanki bir ’uzun hava’ uzunluğundaki
suları çamur renginde akan
ceyhan nehrinin ötesindeydin?
bereketinden başı dönen başaklar gibi
dönderdin başımı
karıncalanıp kamaşan gözlerimle
alışmadık türde
savrulan yüreğime bir sevda düşürdün

halep işi iki mika bilye
iki yürek fazlasıydı gözlerin
ve saçların annenin ellerindeydi
gözü üstünde
bir kale duvarı gibi korur sakınırdı seni

sen bir şirin gibiydin
bende de ferhat’ın talanlı yüreği
yaralı küheylanlara benzerdi
ve
’en karanlık anında gecenin sessizliğinde’
kimseye yakalatmadığım gözyaşlarımı biriktiriyordum
hiç akıtmadan?
sonra bir su buharı gibi uçup giden gençliğimi
sürüyordum çıkmaz bir sokaktaki çatlağa
isyanı deneyen en deli yaşımla

ben yalnızlıklara alışmasını öğrenmiştim
incecik bedenim uzarken karanlıkta
dönemezdim sırtımı onlara
vurulsam da kurşunlarıyla kuytuda

ve hala
yamuk tanrı hades’ler vardı ortalıkta
daha kaç yıl susacaktı insanlık korkularla
kim bilir daha kaç yüreği acıtmak içindi
onların iştahları ve günahları
ve hala
ecelsiz ölenleri görüyorduk
ve hala
acıları dinmemiş düne ait hikâyeleri vardı insanlığın
güneşe secde eden ’güne bakan’ çekirdeği gibi

ve hala
insanların karnı doymuyor
yüzü gülmüyordu
elleri ayakları ısınmıyordu

çünkü küllenmiyordu hiçbir acı


yüreğimi bir masa ucu kenarına bırakıp
seyredip gittim seni
geride hanım hanımcık bir kızı bıraktım
ekmeği yere düşüren çocukların
öpüp başına koyması gibi
bölünüp gittim kayan bir yıldıza

işte o zaman
anladım
’bir çocuğun uçurtması elinden alındığında’
neler hissettiğini

şimdi keşkeler kapımı çaldı
baktım yüreğimin defterine
çevirdim sayfalarını
okudum ihtiyatla sorgulayarak
geride yaralar kalsa da
esaslı bir şeyler çıktı karşıma
şimdi içimde hüzün yumağı
dokununca kendi kalbime

’kendimi senden çalmışım...’


şimdi satırlarda dans ettiriyorum kalemimi
kelimeler içimde itişip kakışmıyor
yeni anlamlar yüklüyorum eski sözcüklere
eskiden kefensiz yazardım
şimdi kalemsiz kâğıtsız
sevişin tomurcuk çiçeklenişi
dalın yaprak

şimdi!

Şimdi
nede güzel geliyor şarkılar
dilim yetiyor gökyüzünde düşler kurmaya
ve hiç küsmüyorum güneşe
sürgün gül dikenlerime
küçük sevinçlerime
suyun üstünde seken ufak bir taş gibiyim seni düşündükçe
üstelik
ne tuhaf ısındığımı hissediyorum üşüdükçe...

Kenan Can Yoldaşlar