en azından saǧnaklar halinde
yaǧıyorum gökyüzünden,
bulutlarla beraber
saǧlıksız yaşam kırıntılarından
nasibimi alıyorum…
yoksulluǧa inat bir adım daha
bulutları yoldaş edinerek kendime,
yaşam denen servetle otlanıyorum

bazen gülüp hüzüne inat
bir kaç adım sonra da aǧlıyorum,
şimdi belki sen bir yaban eldesin
benim ellerim yerine başka ellerdesin
sinen kokularım yok olmuştur gecelerinden,
ama ben en azından seni düşünüyorum,
şu Heidelberg’in en lüks caddelerinde
hacmimin kapladıǧı yer kadar
hükmeden imparatorluǧumla…
ama en azından hava kuru ayaz soǧuǧuyla
boǧmuyor beni
benim sevda korkumu da yaşamıyor
Nekar Nehiri; daha bir kabarık
ve bir o kadar da hüzünlü,
ama en azından benim kadar güler yüzlü
ölüme inat hep aynı tempo da akan
yönünü deǧiştirmeden
dönek olmayan insanlar gibi,
en azından
hüzüne inat hayatla beraber
oda sevdayı yazıyor şimdi…

Hasan Hüseyin Arslan, Heidelberg, 15/16.01.2009, gece 02:48‘de