bu şehir korkularıma kapı araladı
bana sormadan,
okumadı kendi ölülerine rahmet
hiç bir kimse bunu aramadı
arguvanların bin bir aşina renklerine
sarılıpta aroma kokuları,
çevreye yayamadı

bu şehir cehennem azabı etti bana yaşamı
bir rehavet çöker üzerime akşamları
korkularıma yenilerek aǧlarım sessizce
geceleri…
uzaklardadır gözlerim aydınlıǧı arayan
nerde kaybettim zamanı

bu şehir biraz aymazdır utanmaz sokaklarıyla
adab-ı erkan uǧramadı asla buraya
nereye baksam hüzzam çalar radyolarında
anlaşılmaz detone notalarıyla…
bir imza, bir imza daha derken
sonu geldi desene ölüm sokaklarına
bu şehiri hiç sevmedim,
ruhuna rahmet okumak istiyorum ama,
inanmıyorum ki, ben bir yaratana…

bu şehir mehtabı yakar gecelerinde
yüzlerce uçak kalkar v einer kendi sesleriyle
bereket dersen eker geceleri sessiz evlere…
bir romanın sonu gibi biter bu şehir bir yerlerde
doǧusu, batısı, kuzeyi ve güneyiyle
biliyormusun bu şehiri hiç sevmedim sevgili anne

hasan hüseyin arslan, 25.07.2009, yolda Frankfurt am Main.