- Oyun biterdi ve akşam
çocuklarını toplayıp
evlerine bırakırdı -

Bir annem vardı ağlıyor musun?
( Allah’ım ağlıyor muyuz? )

Oysa aklımda bir ellerimi tutmanız biliyordum
Ellerimi tutarken siz yanımda sarmaşıklar büyüyordu
İçimde o gülüşünüz yine çok eskilerden
Gülüşünüzün o sıcacık tarafında kalmaktan ölüyordum.

Bir de o gece biraz konuşmuştuk:

- Bu gözlerin...
Bu gözlerini hala anlamadım
Ağlıyor musun?

- Siz gözlerim daha çocukken gittiniz
Gözlerimi ben durduramadım
Bilseniz...

- Bir bilsem...

- Ölmek için bir sebep arardınız bilseniz.
( Lütfen bilmeyin )

- Biliyorum
Sırf o herkese annesiz kalan bakışların için...
Onlar için ölmüştüm ben.

- Ağlıyor musunuz?

- Ah evet, özür dilerim.

- ( Allah’ım. Ağlıyor muyuz? )

Gün bitti ve akşam
Çocukların eve gidişini seyrettik.
Ben hep o soğuk camların arkasında.
Sen bir yağmur düş dolusu çocukluğunda.
( Belki istemezsin )

Ve o ses ( hala neyin sesi olduğunu bilmiyorum )

Gri bir acıda öyle buz gibi durduk
Etrafta bir sürü tanıdık yüz
Bir biz yabancı o ölümün karşısında.
( Belki hatırlamak istemezsin
Ölümün çocuk tarafında
Dua ederken göz göze gelmiştik biz )

Sarmaşıklar içimize doğru büyürken
Bir biz
paramparça herkesin ortasında.

Ağlıyor musun?
( Allah’ım. Ağlıyor muyuz? )