Birlikte kurulan cümleler vardı,
sonu hiç gelmeyen.
Her kelime yerli yerindeydi de
bir tek kalmak eksikti.
Gidişin bir vedaya benzemedi,
yarım bırakılmış bir cümle gibi kaldı içimde.
Tam anlatacakken susman,
tam inanmışken vazgeçmen
ve bütün ağırlığı
bana bırakman…

Sevgi sandığım şey
meğer sabrın kılığına girmiş bir bekleyişmiş.
Her susuşunu anlamaya çalışırken
kendimden eksildiğimi fark etmedim.
Bir kalp ne kadar dayanırsa
o kadar haklı sanıyor insan kendini.
Ama bazı sitemler
dile gelmeyince büyüyor
ve bir gün
içeriden çöküyor her şey.

Bir zamanlar aynı hayale bakan iki insan,
şimdi aynı cümlede bile yan yana duramıyor.
Adın geçince konuyu kapatmak istemem
bitmediğinden değil,
kırılmasından.
Çünkü bazı şeyler
açıldıkça güzelleşmez,
bazıları sadece
yerinde durunca anlamlı kalır.

Geri dönmeni istemedim hiç,
sadece giderken bu kadar iz bırakmasaydın.
Birlikte güldüğümüz anlar
şimdi içimde hesap soruyor.
Sevgi böyle bir şeymiş demek:
geçip gidiyor
ama ardında sessiz bir sitem bırakıyor.
Ve insan
en çok hâlâ anlayabildiğine kırılıyor

© Fatih Bilen | Tüm telif hakları saklıdır.