Bazen geriye dönüp bakıyorum da,
En çok emeği, en az kalanlara vermişim.
Sözüne güvenilenlerin sustuğu,
Sessizliğinden şüphe doğuran
günlerden geçmişim.

Pencereler değiştikçe
manzara da değişiyor;
Kimisi güneşi saklıyor,
kimisi gölgeyi büyütüyor.
“Kime iyi geldim?” diye sorunca,
En çok incitenlerin izinde buluyorum cevabı.

Ben yazdıkça iyileşiyorum,
Okuyan ister anlar
ister unutup gider.
Sevmek nedir diye sorarsan;
Kimi için bir kıvılcım,
kimi için koca bir yangın demektir.

“Artık sevemem” diyen kalbin bile
Bir gün
en umutsuz toprağında bile filiz verebilir.
Korkum yalnız kalmak değil,
Bir gün elleri özlediğimde
uzanacak bir yer bulamamak.

Bazen kelimeler dökülür içinden,
Yazarsın… silersin… yazarsın… yine silersin.
O hiç bilmez,
Ama sen
her sildiğinde
biraz daha doğruları fısıldarsın kendine.

Ve sonunda anlarsın
Bir “seni seviyorum ”un değeri,
Dilin değil,
yüreğin nereden konuştuğundadır...

© Fatih Bilen | Tüm telif hakları saklıdır.