0
Yorum
7
Beğeni
0,0
Puan
57
Okunma
İçimde bir yere sakladım seni,
kimse bilmez,
ben bile dokunamam oraya.
Bir yanım susmayı öğrenmiş,
bir yanım hâlâ adını okuyarak
çırpınıyor karanlıkta.
Gelmediğin her gün,
kapısına taş koyduğum
bir umut daha düşüyor içimden.
Ne kızabiliyorum sana,
ne geri çağıracak kadar
gururdan sıyrılabiliyorum.
Kalbim, bir şehir gibi artık;
ışıkları yanıyor
ama kimse yaşamıyor.
Kırgınlığın duvarlarında dolaşırken,
en çok kendi ayak sesimi duyuyorum.
Sen gittiğinden beri
zamanın bile
başka türlü aktığını fark ettim;
dünler ağır,
yarınlar eksik,
bugün ise yarım kalmış bir cümle gibi.
Ve ben…
seninle başlamış bir hikâyeyi
tek başıma bitirmeyi öğreniyorum yavaş yavaş
© Fatih Bilen | Tüm telif hakları saklıdır.
