Birini seversin…
Kalbinin en ıssız odasını ona açarsın,
o ise odayı ilk fırsatta
arkasından kilitleyip çıkmanın yolunu arar.

Ben değer verdikçe,
sanki elimdeki ışığı söndüren
gizli bir rüzgâr oldu.
Ne zaman yaklaşsam,
çoktan uzaklara hazırlanmış
bir gölge gibi geri çekildi.

Yükümü hafifletsin diye
yanımda dursun istedim,
ama sırtıma bıraktığı kırgınlık
kendi adımlarımı bile
taşıyamayacak kadar ağırlaştı.
Ben sessizliğimle onarmaya çalıştım,
o konuşmalarıyla eksiltmeyi.

En acısı neydi biliyor musun?
Ben ona bir yuva oldum,
o bana ancak
geçip giden bir yolcu.
Kalbimde konaklayacak kadar
cesareti yoktu,
dışarıda üşümeyi seçti.

Şimdi ardına dönse bile
karşısında gölgesi bile kalmamış
bir sessizlik bulur.
Çünkü bazen gitmek kaybettirmez,
geri dönmek için sebebin kalmaması kaybettirir.

Kimseyi sevmeyeceğim artık,
çünkü kırılacak bir kalbim kalmadı.
Ve sayende…
kimseyi
yokluğuna alışacak kadar
sevmemeyi öğrendim.
© Fatih bilen telif hakkı saklıdır