​Araf’ın nemli eşiğinde
mutlak bir düşten sarktım,
Gölge, bedenimin çetrefil haritasını yoklarken,
içimde bir tohum, kendine çarpıp parçalandı.
Sessizlik, bir keşişin bıçağı gibi kabuğumu soydu
ve içimde bir yara, kanat çırptı.
​


​Ayn, kendi etrafında çözülen bir pusula gibi,
kırık kandil damlalarında titredi.
Yedi kat göğün kasasında
merdiven biçimli bir alev yükseldi,
hüznün cildi yıldızdan nehre sızdı,
ezberini unutan bir kıssa gibi.


​Sular, ikiye bölünmüş bir kelâmın serabıydı artık,
adımlarım, taşın uçurumuna gömüldü.
Ve o yarım kalan ışık,
ruhuma örtülen bir sırdı.
​

​Aşkın kıyameti,
kapanmış kapıların altından sızan ince bir nefesle başlar.
Toprak, arzunun iştahıyla derin solur
kül, en eski hecenin doğmamış hâlidir.
​

​Ezeli bir kararsızlığın gölgesinde
çözülür çınarın inzivası.
Göğün hışırtısı,
yanmış kâğıtlardan sökülen bir kıymığa dönüşür.
Zaman tersten işleyen bir ayet,
Gayb’ın içindeki çırılçıplak sabır.


​Ve biz,
yaklaşamadığımız ışığın peşinde
kendi karanlığımıza köreliriz.
​

​Neden’in sırrı,
bozumun düşürdüğü beyaz bir tüyde gizlidir.
Ruhun ateşi,
yalnız kalmış bir dilin içinde
susarak yanar.

​
​Fırat, kurumuş yatağında
titrek bir ışığı yudumlar,
Levh henüz varılmamış bir kelimenin izinde susar.

​
​Her hece,
sonsuzluğun son durağında buza keser.
Ve söz,
yeniden var olmak için
ateşi çağırır.

​
​Ben ise,
yaralı bir çölün kanayan uykusu gibi
susarak beklerim:
Yak beni.
Ama
geçme içimden




....