- l -

insan bir kere doğarmış
sonraki her yeniden doğuşu
yeni yenilgileri müjdelermiş
budur hayatın öğrettiği bana

ellerimle dokuduğum
dokunup boynuma geçirdikçe
dokusunu yitiren urganımı
kemer yapmış beline
sürünerek hicrete çıkmış
yolunu bilmeyen salyangoz misali
çürüyüp giden bir ruh benimkisi

- ll -

keşke çerçi olaydım diyorum kimi
kimi sırtımda bohçayla köy köy gezip
gerçekleşmeyen hayallerimi ikram edebileydim insanlara
kimi sahipsiz yaylalarda ateş yakıp
kırlangıçlarla laflayaydım

oysa
başka diyarda dünyaya itilmiş
İstanbul’da bir kaideye mıhlanmış
ama İstanbullu olamamış
güvercinlerin pislediği heykel gibi
cehennem iştirakçisi günah keçisiyim

yalnızlığımın bile içini çeke çeke ağladığı şu halimle
nereye gidersem gideyim
ne varsa elimde bir tarafta
uzaktan sevdiğim kadının
kalbime nakşedilmiş bakışı gelir yanımda sadece

ki bir yere gidebilmiş de değilim hâlâ

ölüm sonrası senaryolar kadar ütopik
yaşarken olanlar kadar sıradan
yerini yadırgamayan düğmeler gibi
karanlıkta ışık gören kedi misali
apışıp kalmışım tünediğim hayata


- lII -

ben ki
karamsar şiirlerin başrol oyuncusu
hayalleri süsleyen
gökkuşağını kopartmakla meşhur kişi

bağrındaki kuşları yitirmiş
şah damarı kesik bir orman misali
dıştan bakınca kalabalık
içinde
içten içe kurumuş ağaç misali
ebediyete kadar çelimsiz
ebediyete kadar yalnız
kendi sonunu hazırlayan meçhul kişi

son sözünü söyleyemeden yığılan ağaçlar
son isteği sorulmadan dökülen yapraklar
kendisinin bile farkına varmadan
gölgesini ardından vuran güneş ışığı gibi
kimsesiz

ben ki
ümidini sırtlanlara yem etmiş
nabzını ulaşılmaz sevdaya denklemiş
sararmış sarmaşık cesetlerini kefen bilmiş
seyyah maraz kıskacında kalan kavruk kaderi
seyyanen her anına taksim edilmiş düşleri
mazgallardan akıp giden
devrik kaybetmeler hükümranı


- IV -


ben
sırtı
leşçillerin mesken tuttuğu
bıçak yarası tarlası
hışmı iniltiden ibaret
ihtişamı geceyle kısırlaştırılmış
doğdu doğalı
kalp kırmalar ustası

yürüyorum ölümle el ele şimdi
nesli tükenmiş bir yabani gibi