Aralık’ta doğmuşum ben…
Soğuğun en derin yerinde,
gökyüzünün kurşun rengine çalındığı günlerde
bir sıcaklık düşmüş dünyaya benimle.
Üşüyen havaya inat,
yüreği çabuk ısınan bir insan olmuşum belki de bu yüzden.

Ben bir Aralıkta doğmuşum…
Yay burcunun ateşiyle
Aralık rüzgârının soğukluğunu aynı yürekte taşıyarak.
Bir yanım koşar durur hayallerin arkasından,
diğer yanım durur, düşünür,
“Bu ömür de böyle akıp gidiyor işte” der sessizce.

Hoş geldin Aralık…
Her gelişinde bir kez daha hatırlatıyorsun bana
nereden geldiğimi, nereye gittiğimi,
kimlere tutunduğumu, kimlerde üşüdüğümü.
Yılların içinden sessizce süzülüp gelen
o hüzne benzeyen tatlı bir gülümseme bırakıyorsun yüzüme.

Aralık’ta doğmuşum…
Belki de bu yüzden çocukluğumu hep özlüyorum.
Neredesiniz o çocukluk hayallerim?
Köyün sokaklarında koştururken düşürdüğüm umutlar,
çılgınca kurduğum dünyalar…
Kışın ilk karını avuçlarımla yoklarken
yüreğimin üşüdüğünü değil,
heyecanını hatırlıyorum hâlâ.

İlçede bir kış sabahı…
Dumanı tüten evler,
ayazı yüzümüze vuran rüzgâr,
annemin sesi, babamın gölgesi…
Hepsi Aralık sabahlarında daha canlı gelir aklıma.
Sanki zaman orada bir yerlerde
benim için durup beklemiş gibi.

Ben bir Aralıkta doğmuşum…
Belki de bu yüzden arada ivme kazanır içimdeki ses;
bir yükselir, bir susar,
bir yanar, bir donar.
Rüzgârın yön değiştirmesi gibi
kalbim de durmadan değişir ama
hiçbir mevsimde kaybetmez sıcaklığını.

Hani bulamadığım o küçük oyuncağım?
Belki hâlâ evimizin eski bir köşesinde,
belki kırık bir sandığın içinde saklı.
Belki de aslında hiçbir zaman kaybolmadı da
ben büyüdükçe küçüldü gözümde…
Ama yine de soruyorum:

Nerede saklı kaldınız siz,
çocukluğumun o masum sesleri?
Hangi kar tanesinin altında
hangi Aralık sabahında unuttum sizi?
Yüreğimin hangi kıyısında
üzerine yıllar yağan o küçük hayali bıraktım?

Aralık’ta doğmuşum ben…
Soğuk bir ayın sıcak insanı olmuşum galiba.
Ve her Aralık geldiğinde
bir kez daha anlıyorum:
İçimde büyüyen hüzün bile
üşütmüyor beni,
çünkü ben Aralık’tan
bir parça sıcaklık taşıyorum.

ALİ RIZA COŞKUN