Kapağı tam kapatılmamış bir kitap gibi duruyor aşkın içimde
En ufak esintide bir sayfası açılıyor…

İçimde bir rüzgâr var; duvarları aşan, perdeleri titreten,
Bazen bir fısıltı gibi usulca, bazen bir fırtına gibi yıkıcı.
Gözlerim ufukta, ellerim boş;
Bekliyorum, belki de hiç gelmeyecek bir sabahı,
Ama yüreğimde bir umut ateşi yanıyor, sönmeyecek bir ateş.

Kalbim bir gemi, fırtınalı denizlerde;
Dalga dalga umut ve korku taşırken,
Yalnızlık bir taş gibi omuzlarımda duruyor;
Ama ben yine de yürüyorum, her adım bir şiir,
Her nefes bir isyan, her an bir küçük zafer.

Kapağı tam kapatılmamış bir kitap gibi duruyordu içimde,
Rüzgâr sayfalarını titretirken,
Gözlerimde gökyüzü, milyonlarca yıldız;
Her biri bir hayal, bir kırık umut, bir sessiz özlem.
Ay ışığı düşüyor odama, gümüş bir huzur gibi;
Her ışık huzmesi kalbimde hem yara hem de umut yaratıyor,
Gecenin sessizliğiyle birleşen ışık, ruhumu okşuyor, yavaş yavaş sarıyor.

Düşlerim bir orman; dallar karmaşık, yollar kayıp.
Yürürken yaprakların hışırtısı bana rehberlik ediyor;
Her adım hem kaybolma hem de kendini bulma gibi;
Kuşlar uçuyor, kanat çırpışlarıyla özgürlüğün melodisini getiriyor,
Ve ben, bir yaprağın rüzgârla dansı gibi sallanıyorum,
Bazen düşlüyorum, bazen gökyüzüne yükseliyorum,
Ama her defasında ayağa kalkıyorum, cesaretimi yeniden örüyorum.

Sevgi bir nehir gibi akıyor içimde;
Bazen durgun ve derin, bazen coşkulu ve taşkın;
Nehirin ritmiyle birlikte ben de akıyorum,
Zamanın ve hayatın akışıyla, engelleri aşarak;
Her kıvrım, her döngü, hem korku hem umut taşır.

Her sözcük bir kıvılcım, her cümle bir ateş;
Ve ben, bu ateşte kendimi yakıyor,
Ama aynı zamanda yeniden biçimlendiriyorum;
Ruhumu, hayallerimi, acılarımı, bütün kırık parçalarımı.

Kapağı tam kapatılmamış bir kitap gibi duruyordu aşkın içinde,
Sessizlik bir melodi gibi çalıyor, kulağıma, kalbime, beynime;
Ve ben, bu sessizlikte konuşuyorum,
Kendimle, dünyayla, seninle.

Belki de bütün şiirler, bütün kelimeler
Bir şekilde seni anlatıyor;
Ve ben, bu sayfaları çevirirken
Senin varlığını arıyorum,
Ama aynı zamanda kendi içimde
Yeni bir dünya kuruyorum:
Kendi fırtınamı, kendi güneşimi, kendi ayımı.

Ve işte o an, bütün korkular, bütün acılar
Yavaşça eriyor;
Ve ben, bir gökyüzü kadar geniş,
Bir deniz kadar derin,
Bir rüzgâr kadar özgür oluyorum;
Bütün duygular, bütün hatıralar
Bir şiirin içinde birleşiyor,
Bir nefes gibi akıyor, bir yıldız gibi parlıyor.

Kapağı tam kapatılmamış bir kitap gibi duruyor aşkın içimde
En ufak esintide bir sayfası açılıyor…
Hüseyin Erdinç