İçimde bir umut kalsın ona dokunma.
Mutluluğun esamesi bana okunmaz.
Pastamıza bir mum daha diktim.
On yıl oldu sensizlik, kutluyorum gururla.

Bu kadar bekletilmez insan, insaf.
Yokluğunun her parçası omuzlarımda.
Ondan gelen ilhamı etmiyorum israf.
Çabalıyorumda hâlâ boş avuçlarım bak.

Bazen düşünüyorum, neden bu çaba.
İnsan neden katiline tapar.
Merakta mı etmiyorsun sor bakalım.
Anlatılacaklar listem oldukça kabarık.

Belkide bundandır dilimin bağlılığı.
Belki bundan kabullendim ayrılığı.
Belki yokluğun bu gücün tılsımıdır.
O şekillendirir her yazdığımı.

Bu bencillik fazla, aşık usandırır.
Elimden alır benliğimi, saldırıp.
Ortasında bırakıp beni yangının,
Birşey olmayacağına inandırır.

İnancım hiç bitmeyecek sandın.
Belki bu özgüven ondandır.
Fazla bir seçenek yoktu, saftım.
Şimdi ilk işim heykelini yıkmaktır.

Kurtuldum putlaştırdığım aşkından.
Öykümü dilden dile anlatsınlar.
Bir meczup vardı, değildi farkında.
Sildi attı kara yazıyı alnından.

Hep senden bahsettim sonu yok mu?
Kendimi çok ihmal ettim alınıyorum.
Burada sen ve ben ayrılıyoruz.
Kaçıncı seviye bi paranoya bu.

Yokluğunun getirdiği bir ihtilal.
Biri hariç tüm duygular ham.
Mümkün mü sana etmemek ihtiram.
Bir metre kadınsın bıraktığın hasara bak.