Kıbleye yönelir gönül,
Her rekat bir sır, her secde bir bilinç.
Zamanın perdeleri aralanır,
Ve ben kaybolurum, ne dün ne yarın, sadece şimdi.

Ellerde dua, dilde isimler,
Kalpte aşkın alevi titrer.
Ruh, dünyanın zincirlerini söker,
Ve secdede erir,
Rabbine hasretle yoğrulur,
Özlemle buluşur.

Her nefes bir sema, her bakış bir mihrap,
Ayaklar yere basar ama gönül çoktan uçmuştur,
Göğe doğru, görünmez bir kapının eşiğinde.
Her adım, sonsuzluğa atılmış bir mühür,
Her titreyiş, ilahî bir çağrının yankısıdır.

Sessizlik konuşur sonra,
Kainat içten içe fısıldar:
“Yakınsın.”
Bir damla gözyaşı, binlerce ânı taşır,
Ve kalbin kapıları bir bir aralanır.

Kıyam, varlığın kabulü;
Rükû, benliğin eğilişi;
Secde ise teslimiyetin en çıplak halidir
Orada ne ben kalır, ne dünya; sadece O vardır.

Ve namaz bittiğinde bile sürer yolculuk…
Çünkü insan, döndüğü her nefeste
Rabbinin izini yeniden arar,
Yeniden bulur, yeniden doğar.