Yine çevrimiçisin.
Ekrana bakıyorum, adının yanında o yeşil nokta yanıyor.
Ne tuhaf…
o küçük ışık, bir kalp atışı gibi.
Senin orada olduğunu bilmek,
benim burada olduğumu unutturuyor.

Yazmak istiyorum: “Merhaba.”
Ama sonra düşünüyorum…
Bugün belki biriyle dışarıdasın.
Belki gülüyorsun, belki hiç düşünmüyorsun beni.
Ben ise burada, kelimelerle senin gölgeni kovalıyorum.

Sesini hiç duymadım.
Ama sesinin nasıl olduğunu biliyorum
çünkü her yazdığın kelimenin arkasında
bir tını hayal ettim.
Her “nasılsın?” deyişinde
bir sıcaklık uydurdum.
Ve belki de bütün yanılgım buydu:
Senin sessizliğini ben anlam sandım.

Bazen yazıyorsun.
Uzun cümleler değil…
Kısa, mesafeli, dikkatli.
Sanki biri okuyormuş gibi.
Sanki biz hiç yalnız değilmişiz gibi.
Oysa ben, o anlarda sadece seni okuyorum.
Kelimelerinin arasındaki boşlukta bile seni arıyorum.

Bir gün bağlantın kesildi.
Günlerce çevrimdışı kaldın.
Ben, elimde telefon, kendi yokluğunu izledim.
Ne kadar çok sessizlik sığar bir ekrana,
biliyor musun?
Ben öğrendim.

Sonra geri döndün, sanki hiçbir şey olmamış gibi.
“Yoğundum,” dedin.
O tek kelimeyle bütün bekleyişimi silip attın.
Ama ben gülümseyip,
“anlıyorum” yazdım.
Oysa anlamıyordum.
Sadece alışıyordum.

Artık seni görmüyorum,
ama bazen yazı kutusunu açıyorum.
Adını silip tekrar yazıyorum.
Yazmak bile bir tür dokunmak gibi.
Sonra vazgeçiyorum.
Çünkü biliyorum,
seninle aramda hiçbir şey yok —
yalnızca bir ekran,
bir bağlantı,
ve bitmeyen bir yanılsama.

Ama yine de,
her sabah elim telefona gidiyor.
Belki yazarsın diye.
Belki o yeşil nokta yine yanar diye.
Belki... belki bu defa biraz hissedersin diye.