Unutulmuş,
Haritalarda adı silinmiş bir ülke gibi duruyorum kendi içimde.
Bazen terk edilmenin soğukluğu çöker üzerime,
bazen de kimsenin el sürmeye cesaret edemediği bir karanlık gibi
kendi sessizliğimi saklıyorum.
İçimde yollar var, yürüyeni olmayan.
Yıllardır bekleyen, toz tutmuş patikalar…
Ne bir ayak izi, ne bir yön duygusu.
Sanki beni bulmak isteyen bile,
daha başlamadan vazgeçmiş gibi..
Gidilmemiş yollarımda kayboluyorum;
kayboldukça anlıyorum ki,
belki de ben bir ülke değilim,
bir harabenin içinde yankılanan nefesim sadece.
Kendi boşluğumda dolaşırken,
kimsenin ulaşamayacağı kadar derine gömüyorum kendimi.
Ve bazen düşünüyorum:
Unutulmuş olmak mı daha ağırdır,
yoksa hiç keşfedilmemiş olmak mı?
Belki ikisi de aynı kapıya çıkar,
karanlığın kendini bile hatırlamadığı bir kapıya.
Dedim ya,
Unutulmuş,
Bazen terkedilmiş
Bazen de keşfedilmemiş bir ülke gibi hissediyorum..
Kendime bile itiraf edemediğim yalnızlıklarımın içine hapsolmuş bekliyorum keşfedilmeyi..