Sanki yüreğimde,
son bir kişilik bile yer kalmamış.
Tahammülüm eriyor gün gün,
yaşamla aramdaki ip inceliyor,
"sosyalleşmek"… kelimesi bile yorgun artık.

Hissetmiyorum.
Ne sevdayı, ne sızıyı.
Bir kalbim var mı bilmiyorum.
Hatıralarımda sevgiye dair bir iz arıyorum,
ama sadece yalnızlık yankılanıyor duvarlarda.

Sanki görevim bitmiş bu dünyada,
ve ben sadece izliyorum artık
olanı, biteni, insan kalabalığını.
Ne kadar küçük şeyleri büyütüyorlar...
Kafam almıyor, kalbim susuyor.

Onlarla aynı havayı solumak bile zor.
Ciğerlerim baş kaldırıyor bazen:
“Beni bu insanlara mı layık görüyorsun?” diyor.

Ben mükemmel değilim,
ama insanın biraz kendine dönmesi gerek,
biraz gelişmesi, biraz yanması...
Demek ki henüz o ateşi tatmamışlar.

Ben kimseyi kınamıyorum.
Sadece nefes almak istiyorum.
Kuru kalabalıkların arasında değil
sessizliğin ortasında,
kaliteli bir yalnızlığın koynunda