Ey gönlü kırık ama özü nurla dolu insan,
Biliyorum, bu satırları okurken kalbinde bir ağırlık var.
Dünya sana dar gelmiş belki,
İnsanlar yüz çevirmiş, umut yorgun düşmüş.
Belki bir veda kaldı dilinin ucunda,
Belki bir dua, sessizliğe sıkışmış hâlde…

Ama bil ki,
Hiçbir yalnızlık, Allah’tan uzak değildir.
Her acı, Rahman’ın bir dokunuşudur.
Sen sandın ki yapayalnızsın,
Oysa seni saran, seni duyan, seni bilen bir Rab var.

O, en sessiz ağlayışını bile işitir,
Sen “Yetiş Ya Rab” demeden bilir hâlini.
Senin sustuğun yerde, kalbin konuşur O’na.
Ve O der ki:
“Ben kuluma şah damarından da yakınım.”

Ey güzel insan,
Sabır senin en güçlü silahın,
Dua ise gönlünün en derin sesidir.
Bazen cevap gecikir,
Ama gecikmek değildir o hazırlanmak demektir.
Rabb’in seni olgunlaştırır,
Seni, seni zayıf düşüren değil, seni güçlendiren bir sabra çağırır.

Unutma,
Bu dünya bir misafirhane,
Ne keder kalıcıdır, ne sevinç baki.
Her şey gelir geçer,
Ama Allah’a sığınan kalp, yerinde sabit kalır.

İnsanlar kırar,
Ama Rabb’in onarır.
İnsanlar unutur,
Ama Rabb’in hatırlar.
İnsanlar gider,
Ama Rabb’in hep seninledir.

Ey kalbi güzel insan,
Ne olursa olsun gülümse;
O gülümseyiş, teslimiyetin nişanıdır.
Çünkü gülmek bazen şükürdür,
Susmak sabırdır,
Ve yaşamak tevekküldür.

Rabb’in seni yormaz,
Sadece sana “Gel, bana yaklaş” der.
O yüzden, yorulduğunda bırak her şeyi,
Ve sadece “Ya Rabbi” de.
O an bile, O sana “Buyur kulum” diyecek.

Bir gün bu yollar bitecek,
Ve sen dönüp baktığında göreceksin:
Her yara bir merhamete dönüşmüş,
Her gözyaşı bir duaya…

O güne kadar,
Kalbini diri tut,
Umudunu kaybetme.
Çünkü sen bir kul değil,
Bir emanetsin Rahman’ın nefesiyle var olan bir sır.

O halde,
Sabret, sükût et, tevekkül et…
Ve unutma:
Her şey geçer,
Yalnız Allah kalır