Bazen bir tatlı uyku bastırır insanı,
öyle bir ağırlık çöker ki göz kapaklarına,
sanki ruhun da bir anlığına dinlenmek ister bu karmaşadan.
Yorgunluk bedende değil, içtedir;
düşüncelerin yorulmuş, duyguların sesini kısmıştır.
O an insan ister ki,
başını yastığa koysun,
her şeyi sessizliğe emanet etsin.

Ama ben düşünürüm:
Uyumak yalnızca gözleri kapatmak mıdır,
yoksa aklın ve kalbin, dünyanın gürültüsüne bir süreliğine sırt çevirmesi mi?
Belki de uyku, insanın kendine dönmesi için
Hakk’ın bahşettiği kısa bir unutuş hâlidir.
Unutmak bazen bir lütuftur;
çünkü unutan zihin, yeniden hatırlamaya hazırlanır.

Tasavvufta derler ki, “İnsan bu dünyada uykudadır, ölünce uyanır.”
Belki de biz şimdi, rüya içinde rüya görüyoruz.
Gördüklerimize “gerçek” diyoruz,
oysa her şey geçici bir gölge,
bir anlık tecelli, bir perde arkası hakikat.
Biz bu perdede rollerimizi oynarken,
kalbimizde bir parça hep uyanık kalıyor.
O parça işte o “ben” dediğimiz değil,
bizdeki “O”dur.

Uyku, bazen dünyaya kapanmak değil,
Hak’ka açılmanın da yoludur.
Beden uyur ama ruh seyahate çıkar;
görünmeyen âlemlerde dolaşır,
bize küçük küçük işaretler taşır sabah olduğunda.
Rüyalar belki de kalbin konuşma biçimidir.
Bazı rüyalar öylesine derindir ki,
uyanırsın ama hâlâ içindesindir.
Çünkü asıl uykudan uyanmak,
gözleri değil, gönlü açmakladır.

Kimi zaman düşünüyorum;
belki de ölümü fazla uzak bir yere koyduk.
Oysa ölüm, sonsuz bir karanlık değil,
büyük bir uyanış anıdır.
Tıpkı uykudan sıyrılıp sabaha kavuşmak gibi.
Bu dünya, hakikatin gölgesinde uzanan bir rüya olabilir.
Biz her nefeste biraz uyur, biraz uyanırız.

Bir gün gerçekten uyanacağımızı biliyorum.
O zaman anlayacağız:
Ne gördüğümüz düşler,
ne yaşadığımız acılar,
hiçbiri kaybolmamış,
hepsi bizi Hakikate hazırlamış.

Ve belki o gün,
uykunun ne olduğunu da,
uyanmanın ne demek olduğunu da
ilk kez gerçekten kavrayacağız.